Άσκηση κατά μόνας -  solo training

PictureΣτο budo όταν λέμε keiko εννούμε προπόνηση αλλά η έννοια δεν σημαίνει τίποτα σωματικό, είναι πολύ βαθύτερη από αυτό που ο περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται ως προπόνηση.
Η καραντίνα ελέω COVID-19 και το κλείσιμο των dojo δεν πρέπει να επηρέασε καθόλου όσους ασκούνται σοβαρά στα koryu, τις παλιές πολεμικές τέχνες. Μπορεί να μας έβγαλε λίγο από την συνήθεια του dojo αλλά η ρουτίνα ενός σοβαρού χρόνιου μαθητή περιστρέφεται γύρω από το solo training. Εσύ και η άσκησή σου. Στο σπίτι σου, στον χρόνο σου. Μόνος σου! Ναι, ο αρχάριος έχει ανάγκη συνεχούς επαφής με τον δάσκαλό του. Λογικό είναι αυτό. Αλλά η πραγματική μαθητεία είναι μια ζωντανή σχέση, όπως μια οικογένεια. Στην αρχή δίνεις πολύ, βοηθάς πολύ, στηρίζεις, διδάσκεις, καθοδηγείς. Αλλά με σκοπό να πάρει ο μαθητής τα πρώτα βήματα και να αρχίσει να μαθαίνει όταν είναι μόνος του. Να το θέλει αυτό που κάνει. Να έρχεται, όχι να τον φέρνεις.

Όταν χρόνια πριν αποφάσισα να ακολουθήσω τον δάσκαλό μου (ο οποίος ζει μια ήπειρο κι έναν ωκεανό μακριά) ξέραμε ότι η μαθητεία θα ήταν δύσκολη αλλά είχαμε το πρότυπο. Γνωρίζαμε ότι οι τέχνες αυτές έτσι διαδόθηκαν για αιώνες. Βλέπεις τον δάσκαλο όταν μπορείς, όσο χρειάζεται για να «γεμίσεις», μετά επιστρέφεις και δουλεύεις ό,τι σου δωσε. Οι σχολές-γυμναστήρια με τακτικές παρουσίες είναι ένα κυρίως εμπορικό φαινόμενο λίγων δεκαετιών. Τα koryu dojo στην Ιαπωνία εξακολουθούν να έχουν λίγους μαθητές, πολλοί εκ των οποίων μένουν μακριά και ταξιδεύουν τακτικά για να ασκούνται με τον δάσκαλο και τους συμμαθητές τους. Είναι κι αυτό ένα μικρό απομεινάρι του shugyo το οποίο τα χαρακτηρίζει. Επίμονη αναζήτηση. Μαζεύεις, επιστρέφεις, ασκείσαι. Και ξανά. Πας, ξεσκαρτάρει ( ο δάσκαλος), μαζεύεις, επιστρέφεις, ασκείσαι. Βάζεις κομμάτι-κομμάτι έναν μικρόκοσμο (budo) μέσα στην καθημερινότητά σου.
​Όταν ξεκίνησα να διδάσκω δεν είχα τρόπο άλλον από αυτόν που έμαθα. Σου δείχνω, σε βοηθάω να πάρεις μπρος, κάνω υπομονή αλλά σε πιέζω να κάνεις ποδήλατο μόνος σου. Άσκηση κατά μόνας! Πρέπει να μάθεις αν το θες ή αν απλά το κάνεις. Τα δυο δεν είναι το ίδιο. Οι πρώτοι μαθητές λέγανε «μα αυτά που μας δίνεις είναι homework!». Ναι, έτσι είναι. Homework. Ασκήσεις για το σπίτι. Και έτσι δουλεύουν όσα παιδιά για κάποιον λόγο βρίσκονται μακριά από το dojo. Δεν αλλάζουν πολλά στην ρουτίνα τους. Αν μάθεις να δουλεύεις έτσι δεν ξεβολεύεσαι ποτέ. Και τα πάντα μπορείς να τα κάνεις προπόνηση, όπου κι αν βρίσκεσαι.

Δεν υπάρχει απολύτως καμμία περίπτωση να μάθεις koryu bujutsu αν δεν κάνεις solo training. Καμμία. Κοροϊδεύει τον εαυτό του όποιος πιστεύει το αντίθετο. Δεν χρειάζεται να κάνεις πολύ στην αρχή. Κάνε όσο μπορείς. Αλλά κάνε! Βηματισμούς, βασική φόρμα, υποδοχές, ασκήσεις ευλυγισίας & ενδυνάμωσης. Kamae & Kihon! Κάθε μέρα από λίγο. Κάθε μέρα να βάζεις ένα μικρό κομμάτι από τον μικρόκοσμο του budo μέσα στην καθημερινότητά σου. Έτσι η προπόνηση γίνεται άσκηση! Και η άσκηση γίνεται συνήθεια. Όχι πλέον ένα χόμπι. Όχι κάτι που πρέπει να φορέσεις το γκι σου για να το κάνεις. Όχι κάτι που το μυαλό σου καταλαβαίνει «α, πήγε 7 η ώρα, πάμε γυμναστήριο». Εκεί που πλένεις πιάτα, σκουπίζεις, συμμαζεύεις, σκαλίζεις τον κήπο σου, παίζεις με την γάτα σου…Σήκω και κάνε προπόνηση. Κάθε τι μπορεί να γίνει άσκηση, αν κάποιος σου δείξει πως. Κάθε τι μπορεί να γίνει έναυσμα για keiko, αν ο δάσκαλος σου εμφυσήσει το κίνητρο. 10 λεπτά απόλυτης συγκέντρωσης σε ένα σετ Kihon επαναλήψεων είναι προτιμότερο από 2 ώρες χαβαλέ προπόνηση στο dojo.
​Και τα 10 λεπτά σήμερα θα γίνουν μισή ώρα αύριο. Και πριν το καταλάβεις θα χτίσεις μια καλή συνήθεια.
​ Για να μπορέσει κάποιος να μάθει πολεμικές τέχνες πρέπει να μάθει το ασύμμετρο. Να πάρει το ακανόνιστο, το ξαφνικό (σαν την καραντίνα που ζούμε) και να το βάλει μέσα στην ρουτίνα του. Και επειδή αυτό δεν γίνεται εύκολα ούτε γρήγορα, ξεκινάμε από το λίγο, το απλό, και αυτή η παιδεία τραβάει χρόνια (αν ο μαθητής πραγματικά θέλει να μάθει κι όχι απλά να περάσει την ώρα του). Καλή είναι η προπόνηση μέσα στο dojo, με τους φίλους, τους συμμαθητές, το σοβαρό και το αστείο, τους αγώνες, τις τεχνικές, τα σεμινάρια. Αλλά αυτό μόνο του δεν είναι budo. Budo είναι άσκηση. Και άσκηση είναι στέρηση. Είναι πίεση. Είναι πρόοδος. Και η πρόοδος συμβαίνει μόνο όταν είσαι μόνος σου! Το να στέκεσαι μπροστά στον δάσκαλο είναι τεστ, όχι πρόοδος. Πρόοδος είναι το τι κάνεις όταν δεν σε βλέπει κανένας. Εσύ και ο εαυτός σου! Δουλεύεις; Αλλάζεις; Παλεύεις; Προσπαθείς; Είσαι εδώ για να μάθεις ή για να περάσεις την ώρα σου; Ήρθες για να ανοίξεις ορίζοντες ή απλά από περιέργεια; Την θες την προσωπική ευθύνη; Ή προτιμάς την ασφάλεια της μασημένης τροφής;
Είσαι επισκέπτης; Περαστικός; Ή είσαι μαθητής; 
​Δεν είναι για όλο τον κόσμο αυτό όπως καταλαβαίνεις. Δεν είναι για αραχτούς και λάιτ. Δεν είναι για χαρουμενούληδες που την μια ενθουσιάζονται και την άλλη βρήκαν νέο παιχνίδι. Δεν είναι για εκείνους που έχουν γεμάτο το ποτήρι τους κι έρχεσαι εσύ να τους το αδειάσεις. Δεν είναι για όσους θέλουν να μην μεγαλώσουν ποτέ, να μην ξεβολευτούν, να μην βγούνε ποτέ από το comfort zone τους και πάντα κάποιος άλλος να έχει την ευθύνη της προόδου τους. Για εμάς στα koryu budo όλο αυτό είναι ένας πολύ καλός τρόπος να σκανάρουμε ποιος είναι για να μείνει και ποιος για να φύγει. Ποιος είναι περαστικός και ποιος θα γίνει πραγματικός μαθητής. Δεν υπάρχει άλλωστε μαθητεία χωρίς δοκιμασία. Και δεν υπάρχει χρόνος για ανθρώπους που δεν θέλουν να αλλάξουν.