Διάλεξε ένα πράγμα και μείνε σ' αυτό.

Ο σύγχρονος κόσμος των social media είναι ένα βαριά τοξικό πεδίο με χίλιες-δυο παρενέργειες τις οποίες τώρα μόνο οι ειδικοί ψυχικής υγείας βλέπουν αλλά στο κοντινό μέλλον θα αποτελέσουν κοινή γνώση. Η διάσπαση προσοχής (ακόμα και σε ενήλικες), η ανικανότητα συγκέντρωσης, ο πολυδιαμελισμός του ενδιαφέροντος, η αναποφασιστικότητα, η ψύχωση του FOMA (fear of missing out, δηλαδή το φαινόμενο του να φοβάται ο χρήστης μη τυχόν χάσει κάτι που συμβαίνει online όσο αυτός έχει αποτραβηχτεί offline), η μαζική ακολουθία οποιουδήποτε trend, η επιδερμικότητα με την οποία ο μέσος χρήστης αντιμετωπίζει τα θέματα προκειμένου να προλάβει να γευτεί όλα όσα τον ταΐζει το news feed του, είναι μόνο μερικές από τις συνέπειες της υπερενασχόλησης με τα social media. Από την μια, ο κόσμος φαίνεται να ασχολείται με όλα όσα συμβαίνουν. Όλοι να έχουν γνώμη για όλα, μη τυχόν και ξεφύγει κάτι trendy που δεν γνωρίζει κάποιος, μη τυχόν και δεν συμμετέχει (share-like-comment) σε κάθε πιθανή απασχόληση και οτιδήποτε εφηύρε ο κάθε πικραμένος attention seeker για να τραβήξει την προσοχή. Κι από την άλλη, φαίνεται σαν να μην μπορεί να μείνει ούτε σε ένα από όλα αυτά! Δεν μπορεί να ακολουθήσει ένα πράγμα σταθερά! Μία ασχολία, ένα χόμπι, ένα άθλημα. Εκείνο που μέχρι πρότινος ήταν το νορμάλ (δες, δοκίμασε, αποφάσισε, ακολούθησε) τώρα είναι πρόβλημα! Δεν υπάρχει μήνας που να μην έρθει κάποιος να ρωτήσει για την προπόνησή μας ο οποίος έχει αυτά τα σημάδια. Πλήρης έλλειψη στοιχειώδους προσοχής. Λένε για να λένε, ρωτάνε για να ρωτάνε. Πολλοί, πριν καν τους απαντήσεις, αναπαράγουν κάθε λογής μπούρδες που διάβασαν σε κάποιο account από κάποιον που είπε κάτι που το άκουσε από άλλον που ήξερε τον τάδε... Όσα τους απασχολούν φιλτράρονται με γνώμονα το αν αναπαράγουν το buzz και αν είναι ικανά να τροφοδοτήσουν το βραχυπρόθεσμο ενδιαφέρον. Όσο δηλαδή χρειάζεται για να ποζάρουν σε selfies και να λένε στους φίλους τους ιστορίες με σπαθιά. Και ninja...

"Σορυ δεν μπορώ την Τετάρτη, έχω προπόνηση latin...Ναι, ούτε Παρασκευή μπορώ, κάνω μαθήματα gourme μαγειρικής... Ούτε Σάββατο μπορώ, έχω aerial yoga. A, και τις Κυριακές πάω ιστιοπλοΐα. Αλλά θέλω να κάνω κι αυτό που κάνετε, βρείτε μου μια μέρα που να μπορώ"...

Αν νομίζεις ότι αυτό είναι πρόβλημα των πολεμικών τεχνών, θα σου πω ότι με όποιον εκπαιδευτή κι αν έχω μιλήσει τα τελευταία χρόνια (από fitness, yoga & pilates μέχρι tango και outdoor activities) μου λέει τα ίδια πράγματα: πολλοί ενθουσιάζονται, ελάχιστοι μένουνε, ακόμα λιγότεροι αντιμετωπίζουν σοβαρά αυτό που κάνουν επειδή θέλουν να μάθουν. Και από όσους μένουν για κάποιο χρονικό διάστημα, οι περισσότεροι κάνουν ταυτόχρονα κι άλλα πράγματα από τα οποία δεν μαθαίνουν κανένα αρκετά καλά επειδή δεν δίνονται σε αυτό! Που τον βρίσκουν τον χρόνο; Που την βρίσκουν την όρεξη και την ενέργεια; Τι είναι όλοι αυτοί; Σούπερμαν με απεριόριστες δυνατότητες; Όχι φυσικά. Είναι χρήστες "μπριζωμένοι" από την υπερκατανάλωση entertainment στα social media και από το στρες μη τυχόν και χάσουν κάτι που κάνουν οι άλλοι.

Ο χρόνος μας είναι πεπερασμένος. Η δυνατότητα συγκέντρωσης επίσης. Δεν βοηθάς τον εαυτό σου με το να σκορπίζεσαι σε χίλιες δυο ασχολίες. Ίσως είναι καλό για τα παιδιά και τους εφήβους μέχρι να βρουν κάτι που τους ικανοποιεί και να εκμεταλεύεται τα ταλέντα τους αλλά μακροπρόθεσμα είναι επιζήμιο. Και ειδικά για ενήλικες. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να μάθεις κάτι σωστά αν μοιράζεσαι δεξιά κι αριστερά. Βρες ένα πράγμα και μείνε σε αυτό. Δως του ό,τι μπορείς, είτε είναι σπορ, χορός, ψάρεμα, πολεμικές τέχνες. Βρες κάτι που να ταΐζει το μέσα σου, να σε ξεκουράζει ή να σε κουράζει ευχάριστα, να σε αποσυμπιέζει, να σε γεμίζει, να σε διαμορφώνει, να εμπλουτίζει την ζωή σου. Να νιώθουν οι συνασκούμενοι ότι "ανήκεις" μαζί τους.
Οι παλιές πολεμικές τέχνες δεν είναι κάτι που μπορείς να μάθεις χωρίς να δώσεις χρόνο και προσπάθεια. Ξέχασέ το. Καμμία πιθανότητα δεν υπάρχει να μάθεις αλλιώς. Εάν δεν είσαι "εκεί" δεν θα μάθεις. Τζάμπα χάνεις τον χρόνο σου. Μπορείς να κάνεις; Ναι, μπορείς. Αλλά "κάνω" δεν σημαίνει "μαθαίνω". "Συμμετέχω" δεν σημαίνει "κατέχω". "Λέω" δεν σημαίνει "ξέρω". Σχολιάζω σε αναρτήσεις άσχετων στο διαδίκτυο δεν σημαίνει ότι αντλώ χρήσιμη πληροφορία. Όσο facebook κι αν καταναλώσεις, όσα youtube videos κι αν δεις, αν δεν αφοσιωθείς στην άσκηση μακροπρόθεσμα δεν θα μάθεις. Αν σου είπαν αλλιώς, σου είπαν ψέμματα. Διάβασε άρθρα για δασκάλους του παρελθόντος, για διαφορετικά budo, κινέζικα και ιαπωνικά. Θα διαπιστώσεις του λόγου το αληθές: δεν μαθαίνεται το budo χωρίς focus. Εάν σκορπίζεσαι δεν μπορείς να μαζευτείς. Εάν η χαρά σου είναι στην διάσπαση, δεν πρόκειται να σε βολέψει η συγκέντρωση του budo. Εάν η ζωή σου είναι πλούσια σε ενδιαφέροντα δεν πρόκειται ποτέ να σε ικανοποιήσει η λιτότητα του budo. Εάν κυνηγάς το μαζικό και το ευχάριστο δεν θα σε δελεάσει η μοναχικότητα της άσκησης στο budo.

Βρες ένα πράγμα, ό,τι κι αν είναι. Και δωσ' του ό,τι έχεις.
Εάν παρ' ελπίδα ανήκεις σε εκείνους που θέλουν να επανακτήσουν την ικανότητα συγκέντρωσής τους τότε να ξέρεις ότι οι -μη εμπορικές- πολεμικές τέχνες είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να την πάρεις πίσω. Αρκεί να ψάξεις στον πραγματικό κόσμο. Να διαλέξεις εκείνη που σου ταιριάζει. Και να μείνεις.

Παλαιότερο:
Δεν φταίει η τέχνη