Το πρόβλημα με τις πολεμικές τέχνες |
Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι πολεμικές πια.
Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό (δεν θα αφήνονταν ανεξέλεγκτες στα χέρια του κοινού αν ήταν όντως τέτοιες) αλλά μπερδεύει τον κόσμο λόγω των επιδιώξεών του. Οι πολεμικές τέχνες έχουν εξαπλωθεί τόσο πολύ σήμερα που είναι ευρέως αποδεκτές ως μία ασχολία ελεύθερου χρόνου, όχι μόνο για αθλητές μαχητικών σπορ και παιδιά αλλά και για ενήλικες, απλούς πολίτες που καμμία σχέση δεν είχαν ποτέ με πολεμικές τέχνες, μαχητικά σπορ ή αυτοάμυνα. Δεν υπάρχει κάτι στραβό σε αυτό. Τα μαχητικά σπορ έχουν πολύ πιο ειλικρινή και ξεκάθαρη προσέγγιση μέθοδο και τακτική. Ομοίως, οι πολεμικές τέχνες που απευθύνονται σε παιδιά και εφήβους έχουν συγκεκριμένο παιδαγωγικό και αθλητικό σκοπό και την ανάλογη δομή και προπόνηση. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν άνθρωποι που κάνουν πολεμικές τέχνες από χόμπι ή για πλάκα νομίζουν ότι μαθαίνουν αυτοάμυνα. Ή ακόμα χειρότερα, στην περίπτωση των κλασσικών ή παραδοσιακών πολεμικών τεχνών, ότι έχει κάποια σχέση αυτό που κάνουν με εκείνο που έκαναν οι πρόγονοι της τέχνης. Το "πολεμικό" στοιχείο δηλαδή. Αν κάποιος λογικός άνθρωπος σκεφτεί ότι οι άνθρωποι που έζησαν όταν αυτές οι τέχνες ήταν καθημερινή ασχολία δεν έχουν καμμία σχέση με τον μέσο δυτικό άνθρωπο σήμερα τότε γρήγορα θα καταλάβει την διαφορά. Δυστυχώς όμως πολλές φορές στις (εμπορευματοποιημένες) πολεμικές τέχνες η λογική πάει περίπατο. Και πολλές φορές οι ίδιες οι σχολές επιτρέπουν και διαιωνίζουν την φαντασίωση. Είναι πιο δελεαστικό να νομίζει κάποιος ότι είναι samurai, ότι ο δάσκαλος είναι υπεράνθρωπος και η τέχνη του μοναδική. Εξιτάρει την φαντασία και την ματαιοδοξία να θεωρεί ο μαθητής ότι μαθαίνει πολεμικές τέχνες μυστικές, εξωτικές, περίεργες, απόκρυφες, τέχνες που μόνο λίγοι και εκλεκτοί μπορούν να διδαχθούν (και που φυσικά αυτός ανήκει σε εκείνους). Όταν αυτές οι φαντασιώσεις συνοδεύονται από εμπορικές τακτικές προκειμένου να μην χάσει η σχολή τον πελάτη (σεμινάρια, ζώνες, εξωπραγματικοί βαθμοί, αυτοπροβολή, budo-τουρισμός) τότε χάνεται το νόημα εντελώς. Είναι αστείο να θεωρεί κάποιος ότι αυτός ο τρόπος ενασχόλησης έχει καμμία σχέση με την φύση των πολεμικών τεχνών ή την ανάγκη της αυτοάμυνας. Είναι αφελές να νομίζει κανείς ότι θα μάθει κάτι "πολεμικό" (ή μαχητικό) μέσα σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν υπάρχει τίποτε το κακό στο να θέλουν οι άνθρωποι να κάνουν πολεμικές τέχνες σαν χόμπι, έτσι απλά για να περάσουν την ώρα τους ή να έλθουν σε επαφή κινησιολογικά με τέχνες αρχαίες και ξεχασμένες. Το πρόβλημα -για να συννενοούμαστε- είναι όταν αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι πραγματικά μαθαίνουν πολεμικές τέχνες και όταν οι σχολές τους επιτρέπουν αυτή την παρανόηση. Όταν νομίζει κάποιος ότι όσο εύκολα χειρίζεται τον παρτενέρ του στην προπόνηση τόσο εύκολα θα χειριστεί κάποια άγνωστη απειλή η οποία, σε αντίθεση με το dojo, περιέχει άγχος, στρες, φόβο, έκπληξη κι ένα σωρό άλλες χημικές αναταράξεις & πιθανότητες εις βάρος του αμυνόμενου. Όταν νομίζει κανείς ότι όπως του "επιτίθεται" ο φίλος του στην προπόνηση με τον ίδιο τρόπο θα του επιτεθεί κάποιος άγνωστος. Όταν νομίζει κάποιος ότι είναι άτρωτος, ότι η άμυνά του του είναι θεεϊκή και τίποτε δεν την διαπερνάει. Όταν νομίζει κάποιος ότι είναι τόσο εύκολο να αφοπλίσεις ένα μαχαίρι, ένα πιστόλι ή ένα οπλοπολυβόλο!!!...ότι είναι μόνο θέμα τεχνικής κι όλα τ'άλλα πάνε περίπατο. Όσες τεχνικές αφοπλισμού κι αν μάθεις, όσο τέλεια κι αν τις κάνεις μέσα στο dojo, αν ποτέ σου τύχει στα αλήθεια να σου επιτεθεί κάποιος με κανένα μαδέρι (άσε τα μαχαίρια και τα πιστόλια) τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει φόβος και πόνος και πως είναι να προσπαθείς να τρέξεις για να σωθείς ενώ έπαθες διάσειση ή έσπασες κανα χέρι (δεν συζητάμε καν να κάνεις τεχνικές). Όσοι θέλουν να μάθουν και να διερευνήσουν την φύση των κλασσικών πολεμικών τεχνών θα πρέπει να κοιτάξουν στο παρελθόν των τεχνών και των δασκάλων που τις πρωτο-δίδαξαν και μάλιστα με πολύ κριτική ματιά. Με θάρρος και ερευνητική διάθεση για το τι είναι αλήθεια και τι είναι φανταστικά σενάρια από την τελευταία ταινία του Donnie Yen. Ή του Sho Kosugi. |
|
Επόμενο:
Περί Koryu |
